کتاب «زبان از یاد رفته» اریش فروم را باز کردم. و این اولین جملاتی بود که در ابتدای این کتاب توجه مرا به شدت به خود جلب کرد:
رؤیایی که مفهوم آن درک نشود مانند نامه ای است که باز نشده باشد. تلمود
خواب لباس شرایط زندگی را از تن ما به در میکند و ما را با چنان آزادی وحشتناکی مجهز می سازد که هر خواستی به سوی عمل پیش می جهد. انسان دانا کسی است که رؤیاهای خویش را به خاطر خودشناسی بخواند، ولی توجه او نباید به جزئیات باشد بلکه باید کیفیت رؤیا را در نظر بگیرد. امرسون
این
اولین فیلمی بود که از هیچکاک می دیدم. هیچکاک به یک اسطوره در تاریخ سینما تبدیل
شده است، و این فیلم یکی از بهترین آثار او به شمار می رود. او صرفاٌ یک کارگردان
معمولی نبود، و همین مسأله او را از تمام کارگردان های قبل و بعد خودش متمایز می
کند. او خلاق بود، و به غنای دانش فیلمسازی کمک شایانی کرد.
علاقه من به مشاهده این فیلم، بیشتر از این جهت بود که یکی از دو جایزه اسکار «مارلون براندو» بعنوان بهترین بازیگر نقش اول مرد، مربوط به این فیلم می شد. از بازی او شروع می کنم، که واقعاً عالی و بی نقص بود. عالی بود چون کاملاً عادی نقش آفرینی می کرد. به قول خودش، حسی را که شخصاً تجربه نکرده بود، به نمایش در نمی آورد. اما جدای از بازی براندو، «در بارانداز» فیلم پر و بال داری نبود. یک داستان معمولی و به شدت کم تعلیق. گره اصلی فیلمنامه این بود که «قاتل جوئی کیست؟» که نه این سؤال پیچیده بود، و نه یافتن پاسخ آن نیازمند فکر زیادی بود.
