یادداشتی بر فیلم سینمایی «سرگیجه» ساخته «آلفرد هیچکاک» (1958)

این اولین فیلمی بود که از هیچکاک می دیدم. هیچکاک به یک اسطوره در تاریخ سینما تبدیل شده است، و این فیلم یکی از بهترین آثار او به شمار می رود. او صرفاٌ یک کارگردان معمولی نبود، و همین مسأله او را از تمام کارگردان های قبل و بعد خودش متمایز می کند. او خلاق بود، و به غنای دانش فیلمسازی کمک شایانی کرد.

یکی از ابداعات او در این فیلم، استفاده از تکنیکی در فیلمبرداری، برای القاء حس سرگیجه به مخاطب بود، که بعدها به تکنیک «دالی زوم» معروف شد. بدین صورت که دوربین همزمان به جلو زوم، و به عقب حرکت می کند.

نکته دیگر، قدرت منحصر به فرد هیچکاک در ثبت نماهای اکستریم کلوزآپ است، که حقیقتاً بیننده را مرعوب خود می سازد. و به فیلم جذابیت می بخشد. نمونه چنین نمایی را در این فیلم می توان یافت. یکی در تیتراژ ابتدایی فیلم؛ و دیگری در اولین صحنه فیلم.

در رابطه با داستان فیلم صحبت خاصی ندارم؛ غیر از اینکه پس از آنکه برای بیننده مشخص می شود که داستان از چه قرار است، فیلم پایان یافته تلقی می شود؛ و حال آنکه سی دقیقه از زمان آن باقی است. و ما در این سی دقیقه دائماً منتظریم که «اسکاتی» هم از این ماجرا مطلع شده و فیلم به پایان برسد. همین مسأله باعث از بین رفتن جذابیت فیلم در این دقائق می شود. جدای از اینکه دقائق طولانی تعقیب اسکاتی به دنبال مادلین، نیز تا حدی خسته کننده است.