۲۱:۰۵۱۵
اسفند
تنزل یافتن متن تا حد موضوعی مطالعاتی در دهه 1980 همزمان شد با اوج بررسی بینامتن. اصطلاح «بینامتنیت» نخستین بار در دهه 1960 در ترجمة کریستوا از «منطق گفتگویی» باختین، به کار رفت. (منطق گفتگویی به این نکته اشاره دارد که هر متنی محل تقاطع سطوح متنی مختلف است و هر پارهگفتار ضرورتاً با پارهگفتارهای دیگر در ارتباط است). بینامتن یک اثر هنری را میتوان شامل تمام مجموعههایی دانست که این متن منفرد درون آنها قرار گرفته است. به عبارت دیگر، هر متنی که در کنار متنی دیگر خوابیده است لزوماً در کنار تمام متونی خوابیده، که آن متن در کنارشان خوابیده بود.